Po przeczytaniu skandalicznej notki posła Libickiego odniosłam nieodparte wrazenie, ze coś bardzo złego dzieje się z nami wszystkimi. Nie po raz pierwszy.
Chwilę wcześniej Gazeta wyborcza wywiesza transparent z protestem przeciwko rekonstrukcjom historycznym; jeszcze chwilę wcześniej Olga Lipińska protestuje przeciwko pomnikowi Małego Powstańca; policja zaś ściga kibiców Stilonu Gorzów za "nielegalne zgromadzenie" na cmentarzu, na którym odbywały się uroczystości 1 Sierpnia, a w czasie śpiewania Hymnu policjanci nawet nie wstali z ławek. To jest dzisiejsza Polska, pęknięta na dwoje: we Wrocławiu na Rynku mimo deszczu inscenizację oglądało 3 tysiące osób, w Warszawie chyba nie było przechodnia, który by się nie nie zatrzymał w Godzinę W. Pomimo więc porównań małych Powstańców do ofiar pedofili czy ubliżania Powstańcom przez ministra polskiego rządu istnieje ta druga, inna Polska - ta, która zapali znicz dawno poległym o wolność Ojczyzny.
Nie chcę dochodzić, skąd to się wzięło. Nie chcę i nie potrafię. Nie rozumiem po prostu tych gąb, powtarzających mi, ze nie mam prawa oddać hołdu warszawiakom, którzy oddali zycie, byśmy my - i ja, i oni - mogli w ogóle dyskutować. Nie rozumiem, jak mozna obrazić tych 14-letnich zołnierzy, ktrzy wiedzieli doskonale, ze równie dobrze jak na barykadzie mogą zginąć w piwnicy. Nie rozumiem tamtej Polski.
Tamta Polska jest mi obca. J.M. Rymkiewicz w wywiadzie dla "Uwazam Rze" powiedział ostatnio o istnieniu dwóch narodów polskich. Ja niestety się boję, że te dwa narody nie tylko zyją obok siebie nie rozumiejąc się nawzajem, ale wręcz są sobie wrogie. Jedni stoją pod krzyzem, drudzy ich popychają i opluwają; jedni palą znicze, drudzy bredzą o "awanturze warszawskiej"; jedni wywieszają flagi 11 listopada, drudzy na ich widok wrzeszczą "Precz z faszyzmem", jedni mówią o komunistycznych zbrodniach, drudzy "człowiekiem honoru" nazwą Jaruzelskiego.
Stojąc po tej stronie - pomimo, ze są i tacy, dla których nie jestem wystarczająco "ortodoksyjnym Polakiem" - widzę, jak bardzo tamci nie chcą słuchać ani nas, ani naszych autorytetów, ani nawet podstawowych faktów. Z większej odległości lepiej widać.
Tęsknię za czasem, gdy w końcu bedziemy w stanie z tą drugą Polską zrobić coś sensownego razem.
Płonna nadzieja.
Wiem.
